Program

Program

Dzieci od zawsze znajdują sobie w domu magiczne miejsce, w którym dobrze się czują. W nim chowają ulubione zabawki i bajki, czasem tajemnice. Czy jest tam miejsce na muzykę? Czy dziecięcy kącik może być salonikiem muzycznym? A może w utworach słynnych kompozytorów takich jak Franz Schubert, Robert Schumann, Fryderyk Chopin czy Jacques Offenbach znajdziemy trochę wspomnień z dzieciństwa? W koncercie oczywiście nie zabraknie miniatur fortepianowych Claude’a Debussy’ego z cyklu Kącik dziecięcy.

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE!

UWAGA! Na wszystkie koncerty dla dzieci, nawet najmłodsi słuchacze potrzebują biletu. Bilet musi mieć także opiekun.

Koncert dla dzieci 0-5 lat

Opis koncertu

UWAGA! Na wszystkie koncerty dla dzieci, nawet najmłodsi słuchacze potrzebują biletu. Bilet musi mieć także opiekun.

Przygodę ze słuchaniem muzyki klasycznej najczęściej zaczynamy od… romantycznej symfoniki. Dlaczego? Bo to muzyka, która opowiada ciekawe historie! A kto nie lubi opowieści z dobrą fabułą, tajemniczą atmosferą, bohaterskimi czy zabawnymi postaciami lub groźnymi przeciwnikami? To wszystko i wiele więcej emocjonalnych stanów da się opisać muzyką, a język tego opisu wynaleźli właśnie kompozytorzy romantyczni, zafascynowani opowieściami z dawnych czasów lub egzotycznych krain, ludowymi melodiami, nastrojem grozy lub tajemnicy. I do dziś ten język rozumiemy, nawet jeśli uważamy, że „nie znamy się na muzyce”. W naszym koncercie na przykładzie m.in. muzyki Feliksa Mendelssohna i Stanisława Moniuszki przyjrzymy się jak orkiestra symfoniczna buduje nastroje i w jaki sposób opowiada historie, sięgniemy do klasyki komedii Szekspirowskiej i zaśpiewamy tradycyjną piosenkę. A że romantyzm to też tajemnica, muszą być więc niespodzianki! Będzie fantastycznie!

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE!
UWAGA! Na wszystkie koncerty dla dzieci, nawet najmłodsi słuchacze potrzebują biletu. Bilet musi mieć także opiekun.

Dzieci od zawsze znajdują sobie w domu magiczne miejsce, w którym dobrze się czują. W nim chowają ulubione zabawki i bajki, czasem tajemnice. Czy jest tam miejsce na muzykę? Czy dziecięcy kącik może być salonikiem muzycznym? A może w utworach słynnych kompozytorów takich jak Franz Schubert, Robert Schumann, Fryderyk Chopin czy Jacques Offenbach znajdziemy trochę wspomnień z dzieciństwa? W koncercie oczywiście nie zabraknie miniatur fortepianowych Claude’a Debussy’ego z cyklu Kącik dziecięcy.

Koncert dla dzieci 0-5 lat

Program

Ernest Chausson Trio fortepianowe g-moll op. 3 [32’]
I. Pas trop lent
II. Vite
III. Assez lent
IV. Animé
Camille Saint-Saëns II Trio fortepianowe e-moll op. 92 [35’]
I. Allegro non troppo
II. Allegretto
III. Andante con moto
IV. Gracioso, poco allegro
V. Allegro non troppo

Opis koncertu

Gdy myślimy o francuskiej muzyce poważnej, pierwszym skojarzeniem są zapewne dzieła Claude’a Debussy’ego i Maurice’a Ravela, potem może tak zwana Grupa Sześciu – a więc impresjonizm i neoklasycyzm, z ich charakterystyczną delikatnością, ulotnością, elegancją i humorem.

Warto jednak przypomnieć sobie, że droga do osiągnięcia tej sérénité – połączenia pogody ducha z lekką mgiełką melancholii – nie była taka prosta. Przez kilka dekad XIX wieku muzyka francuska pozostawała pod mocnym wpływem niemieckim. Dopiero w twórczości Césara Francka, Camille’a Saint-Saënsa i młodszych kompozytorów, Gabriela Faurégo czy Ernesta Chaussona, „odciążała się” z gęstej harmonii, nabierała lekkości. Dążenie do stworzenia własnego stylu widać już choćby w zmianie określeń temp – u starszego pokolenia jeszcze niemieckich, u młodszego coraz częściej – francuskich.

Kompozytorzy ci, zamiast większej komplikacji harmonii (cechy muzyki niemieckiej), szukali nietypowych efektów kolorystycznych, sięgali coraz chętniej po skale modalne, a adaptując , popularne rytmy taneczne, pozostawali bliżej życia niż świata idei. Zwróćmy uwagę na walce w czwartej części Tria e-moll Saint-Saënsa i w ostatniej Chaussona, a w drugim ogniwie Tria g-moll  – na styl momentami prawie ragtime’owy, który przecież jeszcze wtedy nie istniał!

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”

Program

Franz Schubert XIII Kwartet smyczkowy a-moll Rosamunde D. 804 [33’]
I. Allegro ma non troppo
II. Andante
III. Menuetto. Allegretto
IV. Allegro moderato
Robert Schumann Kwintet fortepianowy Es-dur op. 44 [30’]
I. Allegro brillante
II. In modo d’una marcia. Un poco largamente – Agitato
III. Scherzo. Molto vivace
IV. Allegro ma non troppo

Opis koncertu

XIX wiek często widzi się jako epokę przeciwieństw: z jednej strony rewolucja industrialna i postęp techniczny, z drugiej – gotycyzm i kryzys oświeceniowej wiary w rozum, z jednej strony rozkwit kultur narodowych, z drugiej – narodziny nowoczesnego kosmopolityzmu. W muzyce też znajdziemy rozbieżne dążenia: do monumentalizmu w symfonii czy operze, ale i do miniaturyzacji gatunków uprawianych w kulturalnych salonach arystokratycznych i mieszczańskich.

W niewielkim gronie dobrze sprawdzały się miniatury i pieśni, a jeszcze lepiej – kameralistyka, jakby muzyczny odpowiednik towarzyskiego spotkania. Choć tria, kwartety i kwintety niosły ciężar muzyki absolutnej odziedziczony po późnych dziełach Beethovena, miewają też pewne cechy programowości. Szczególnie u Franza Schuberta, który niekiedy wiązał je ze swoimi utworami wokalno-instrumentalnymi – jak w późnym Kwartecie Rosamunde, odwołującym się do muzyki do dramatu Helminy von Chézy. A nawet jeśli dana kompozycja, jak Kwintet fortepianowy Roberta Schumanna, nie ma takich powiązań, emocjonalna sugestywność, zmienność i dialogi między instrumentami sprawiają, że trudno nie odbierać jej, jak niby-narracji czy niby-dramatu.

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE!

UWAGA! Na wszystkie koncerty dla dzieci, nawet najmłodsi słuchacze potrzebują biletu. Bilet musi mieć także opiekun.

Koncert dla dzieci 0-5 lat

Dzieci od zawsze znajdują sobie w domu magiczne miejsce, w którym dobrze się czują. W nim chowają ulubione zabawki i bajki, czasem tajemnice. Czy jest tam miejsce na muzykę? Czy dziecięcy kącik może być salonikiem muzycznym? A może w utworach słynnych kompozytorów takich jak Franz Schubert, Robert Schumann, Fryderyk Chopin czy Jacques Offenbach znajdziemy trochę wspomnień z dzieciństwa? W koncercie oczywiście nie zabraknie miniatur fortepianowych Claude’a Debussy’ego z cyklu Kącik dziecięcy.

Program

Utwory z płyty Legend (2022) inspirowanej muzyką Henryka Wieniawskiego

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE

Dziś utwory XIX wieku znamy w wersjach stosunkowo ujednoliconych. Dzięki dość dokładnej notacji i rozwinięciu przemysłu druku możemy je „reprodukować” w kolejnych wykonaniach. Porównujemy oczywiście interpretacje artystów, ale zwracamy uwagę raczej na szczegóły: wahania tempa, nieco inną artykulację czy dynamikę, wyeksponowanie tego czy innego rysu danej kompozycji.

Zapominamy czasem, że muzyka romantyczna – nawet notowana – wiązała się organicznie z improwizacją. Ad hoc prezentowano rapsodie lub wariacje na operowe czy pieśniowe tematy, ale także każdorazowe wykonanie danego utworu uprzednio skomponowanego mogło brzmieć inaczej – Fryderyk Chopin podobno nigdy nie grał żadnej kompozycji dwa razy tak samo.

Adam Bałdych właśnie w improwizacji dostrzegł potencjał do spotkania muzyki klasycznej i jazzu. Jako skrzypek sięgnął po utwory postaci dla jego instrumentu w Polsce kluczowej, Henryka Wieniawskiego. W jazzowej, kwintetowej obsadzie skrzypce i utwory Wieniawskiego zyskują świeżość, stają się jak nowe – paradoksalnie, za sprawą powrotu do korzeni romantycznego wykonawstwa.

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”

Program

P. des Molins De ce que fol pense
anonim lub Guillaume de Machaut Honté, paour
Guillaume de Machaut Dame, ne regardes pas
Antonello da Caserta Beauté parfaite (sł. Guillaume de Machaut)
anonim En vergier (rękopis Kras 52)
Jaquemart le Cuvelier Se Galaas
anonim En discort (Codex Faenza)
anonim A Florence, la joyeuse cité
Arnold de Lantins Puis que je sui cyprianés
John Bedyngham lub Walter Frye So ys emprentid
Guillaume de Machaut Quant je sui mis au retour

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE

La Morra, zespół powstały na przełomie XX i XXI wieku, wywodzi się z zagłębia współczesnego wykonawstwa muzyki dawnej, czyli Schola Cantorum Basilensis, gdzie studiowali jego założyciele: Michał Gondko, grający na instrumentach strunowych szarpanych i Corina Marti, klawesynistka i flecistka. Zespół sięga zwłaszcza po repertuar średniowieczny i renesansowy, czasem ten znany, a czasem od wieków niewykonywany.

W tym programie łączy obie grupy utworów. Usłyszymy ballady Dame, ne regardes pas i Honté, paour oraz virelai Quant je sui mis au retour bodaj najsłynniejszego znanego z imienia kompozytora średniowiecznego Guillaume’a de Machaut (autorstwo Honté, paour nie jest pewne), ale i mniej znane kompozycje. Wśród nich zarówno anonimowe, jak ballada En discort w wersji z Kodeksu z Faenzy czy En vergier z najważniejszego polskiego manuskryptu z muzyką polifoniczną – Kras. 52 (od dawnego miejsca jego przechowywania, czyli Biblioteki Ordynacji Krasińskich), jak i te, które możemy przypisać znanym z imienia autorom, nawet jeśli imiona te niewiele nam dzisiaj mówią: P[ierre?]. des Molins, Antonello da Caserta, Jaquemart Le Cuvelier, Arnold de Lantins, John Bedyngham albo Walter Frye.

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”

Program

Gdyby Adam Mickiewicz żył dzisiaj z całą pewnością byłby królem mediów społecznościowych! Może pisałby angażujące posty i zachęcał do podpisywania petycji, a może wrzucałby małe improwizacje na TikToka? Może prowadziłby podróżniczego bloga Gdzie Rzym (karczma!), gdzie Krym? i tworzył i udostępniał playlisty muzyki, którą zasłyszał w podróży? Idąc za geografią życia poety – mapą jego podróży i wędrówek – wraz z muzykami różnych specjalności podążymy wyobrażonym dźwiękowym szlakiem. Okraszona słowem Poety muzyczna opowieść poprowadzi od litewskich kniei, przez stepy akermańskie i salony Paryża po Konstantynopol.

Koncerty dla młodzieży 12+

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE!

Gdyby Adam Mickiewicz żył dzisiaj z całą pewnością byłby królem mediów społecznościowych! Może pisałby angażujące posty i zachęcał do podpisywania petycji, a może wrzucałby małe improwizacje na TikToka? Może prowadziłby podróżniczego bloga Gdzie Rzym (karczma!), gdzie Krym? i tworzył i udostępniał playlisty muzyki, którą zasłyszał w podróży? Idąc za geografią życia poety – mapą jego podróży i wędrówek – wraz z muzykami różnych specjalności podążymy wyobrażonym dźwiękowym szlakiem. Okraszona słowem Poety muzyczna opowieść poprowadzi od litewskich kniei, przez stepy akermańskie i salony Paryża po Konstantynopol.

Program

Alma Mahler Pięć pieśni (Fünf Lieder, oprac. Agata Zubel) [13’]
Ciche miasto (Die stille Stadt)
W ogrodzie mego ojca (In meines Vaters Garten)
Przyjemna ciepła noc (Laue Sommernacht)
Z Tobą to odważne (Bei dir ist es traut)
Przechadzam się wśród kwiatów (Ich wandle unter Blumen)
Alma Mahler Cztery pieśni (Vier Lieder, oprac. Agata Zubel) [11’]
Nocne światło (Licht in der Nacht)
Leśna błogość (Waldseligkeit)
Burza (Ansturm)
Żniwna pieśń (Erntelied)
Gustav Mahler Pieśni wędrującego czeladnika (Lieder eines fahrenden Gesellen, oprac. Ernst Kovacic) [17’]
Gdy ukochana wychodzi za mąż (Wenn mein Schatz Hochzeit macht)
Poszedłem dziś rano na pola (Ging heut’ Morgen über’s Feld)
Mam w piersi rozżarzony nóż (Ich hab’ ein glühend Messer)
Dwoje niebieskich oczu mojej ukochanej (Die zwei blauen Augen von meinem Schatz)
Gustav Mahler Pieśni do słów Rückerta (Rückert-Lieder, oprac. Ernst Kovacic) [20’]
Jeśli kochasz za piękno (Liebst du um Schönheit)
Wdychałem subtelny zapach (Ich atmet’ einen linden Duft)
Zagubiłem się w świecie (Ich bin der Welt abhanden gekommen)
Nie zaglądaj do moich pieśni (Blicke mir nicht in die Lieder!)
O północy (Um Mitternacht)

Opis koncertu

Postać Almy Mahler pozostawała do niedawna na marginesach historii muzyki. Pamiętano ją jako matkę Manon Gropius, po której przedwczesnej śmierci Alban Berg napisał Koncert skrzypcowy Pamięci anioła, a zwłaszcza – jako żonę Gustava Mahlera, która właśnie dla niego miała wyrzec się przyszłości jako twórczyni, a skupić na animowaniu życia muzycznego, prowadzeniu artystycznego salonu.

Od dzieciństwa grała na fortepianie, a kompozycji uczyła się u Josefa Labora i Alexandra von Zemlinsky’ego. Pisała muzykę kameralną, fortepianową, a spod jej pióra wyszła nawet scena operowa, ale do dziś przetrwało po niej zaledwie 17 pieśni z fortepianem, chętnie opracowywanych na orkiestrę (sama zniszczyła część rękopisów!). 14 z nich nawet opublikowała – pod nazwiskami Schindler-Mahler i Mahler. Mimo kilku małżeństw i romansów, do końca życia uważała się przede wszystkim za żonę Gustava.

Oprócz symfoniki, twórczość pieśniowa stanowiła najważniejszą część twórczości męża Almy. Cykle do poezji Rückerta, zbioru Des Knaben Wunderhorn czy własnych słów należą, obok twórczości Hugona Wolffa czy Richarda Straussa, do najbardziej przejmujących i najważniejszych utworów tego gatunku w późnym romantyzmie.

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”

Program

Joaquín Rodrigo Españoleta i Fanfara kawalerii neapolitańskiej oraz Taniec z toporami (cz. II, III) z Fantazji dla szlachcica na gitarę i orkiestrę* [10’]
Joaquín Rodrigo Adagio* [8’]
Manuel de Falla Taniec nr 1 z opery Krótkie życie* [5’]
Manuel de Falla Rytualny taniec ognia z baletu Czarodziejska miłość* [4’]
Georges Bizet Suita Carmen* [6’]
Elodie Soulard, Emmanuel Rossfelder Wariacje na temat La folía [6’]
Isaac Albéniz Asturia z I Suity hiszpańskiej op. 47* [6’]
* trb. Élodie Soulard i Emmanuel Rossfelder

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE!

Hiszpania w muzyce? Gitara, kastaniety, flamenco, dawne dworskie tańce i melodie – jak z czasów Velázqueza lub Goi. Muzyka zakorzeniona w tradycjach lokalnych tego kraju przeżywała rozkwit na przełomie XIX i XX wieku w twórczości Joaquína Rodrigo, Manuela de Falli, Isaaca Albéniza czy Enrique Granadosa.

Ale i wcześniej wpływała na twórczość ogólnoeuropejską. Hiszpańskie korzenie mają choćby sarabanda czy temat la follia, opracowywany przez wielu uznanych kompozytorów jak Vivaldi, Händel czy Marin Marais). A najsłynniejszy muzyczny obraz Hiszpanii zawdzięczamy zapewne Francuzowi – Georges’owi Bizetowi. Carmen, zwłaszcza Habanera i Marsz torreadora, znane są i kojarzone z krajem Cervantesa przez chyba każdego.

Wiek XX stał się też wiekiem gitary – to jeden z niewielu instrumentów, który w ostatnich 100 latach przeszedł tak znaczne przeobrażenia i rozwój techniki wykonawczej. Co ciekawe, nie wszyscy najbardziej emblematyczni hiszpańscy kompozytorzy na gitarę w ogóle na niej grali – na przykład Rodrigo, autor Fantasíi para un gentilhombre czy Concierto de Aranjuez, był przede wszystkim pianistą.

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE!

Gdyby Adam Mickiewicz żył dzisiaj z całą pewnością byłby królem mediów społecznościowych! Może pisałby angażujące posty i zachęcał do podpisywania petycji, a może wrzucałby małe improwizacje na TikToka? Może prowadziłby podróżniczego bloga Gdzie Rzym (karczma!), gdzie Krym? i tworzył i udostępniał playlisty muzyki, którą zasłyszał w podróży? Idąc za geografią życia poety – mapą jego podróży i wędrówek – wraz z muzykami różnych specjalności podążymy wyobrażonym dźwiękowym szlakiem. Okraszona słowem Poety muzyczna opowieść poprowadzi od litewskich kniei, przez stepy akermańskie i salony Paryża po Konstantynopol.

Koncert dla młodzieży 12+

Program

Johannes Brahms II Trio fortepianowe C-dur op. 87 [30’]
I. Allegro (moderato)
II. Andante con moto
III. Scherzo. Presto
IV. Finale. Allegro giocoso
Felix Mendelssohn-Bartholdy II Trio fortepianowe c-moll op. 66 [29’]
I. Allegro energico e con fuoco
II. Andante espressivo
III. Scherzo. Molto allegro quasi presto
IV. Finale. Allegro appassionato

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE!

Jedna z koncepcji klasycyzmu i romantyzmu mówi, że te pojęcia nie określają tylko epok czy nurtów, ale raczej jakości, obecne w twórczości różnych czasów. I mimo że w XIX wieku zdecydowanie dominuje ta pierwsza: rozsadzanie kanonów i form, dostrzeganie silnych związków poszczególnych gałęzi działalności artystycznej, dowartościowanie pierwiastka pozaracjonalnego i emocjonalnego, także w tej epoce znajdziemy kompozytorów, którzy cenili i kontynuowali dziedzictwo klasyczne.

Felix Mendelssohn-Bartholdy i Johannes Brahms są być może najlepszymi przykładami tej postawy. Warto sobie czasem uświadomić, że ten pierwszy urodził się w roku, w którym zmarł Haydn, a kiedy umierał Beethoven – miał już 18 lat! Brahms z kolei, w dojrzałym wieku ważąc się sięgnąć po gatunek symfonii, za wzór miał właśnie autora Eroiki.

Przywiązanie do pewnych idei klasyczności – jak elegancja i jasność formy, fakturalna klarowność, proporcjonalność budowy i brzmienia – nie sprawia jednak, że ich twórczość nie jest romantyczna. Nawet w kameralistyce, najbliższej ideałom muzyki absolutnej – takiej, za którą nie stoi żadna konkretna historia, która ma być po prostu grą dźwięków i w czysto estetyczny sposób zbliżać słuchacza do różnie rozumianego absolutu – w tym w obu „Drugich” Triach fortepianowych, znajdziemy emocjonalność, liryzm, gwałtowność czy narracyjność tak silnie kojarzące się z muzyką XIX wieku.

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”

Program

Robert Schumann Uwertura Manfred op. 115 [12’]
Hector Berlioz Symfonia Harold w Italii na altówkę i orkiestrę op. 16 [43’]
I. Harold w górach. Obrazy melancholii, szczęścia i radości
II. Marsz pielgrzymów śpiewających wieczorną modlitwę
III. Góral z Abruzji śpiewa serenadę swej ukochanej
IV. Orgia brygantów. Wspomnienia wcześniejszych scen

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE!

Chociaż topos wędrówki odkryjemy już w najstarszych zapisanych tekstach (z Odyseją Homera i Biblią na czele), to w romantyzmie znajdziemy go być może najczęściej. Romantyczny bohater udaje się w podróż fizyczną, by odbyć tę duchową – jako młodzieniec, który w drodze dojrzewa (jak wędrujący czeladnik czy Wilhelm Meister), jako człowiek w pełni sił (jak Faust) czy ten porzucający świat lub odrzucony przez niego (jak bohater Podróży zimowej Schuberta albo Songs of Travel Vaughna-Williamsa).

Jednym z pierwszych tekstów w pełni romantycznych, w których motyw drogi napędza akcję, stały się Wędrówki Childe Harolda George’a Gordona Byrona. Porównywalną rolę w muzyce – prekursora, wynalazcy – odegrał Hector Berlioz. Zwyczajowo przypisujemy mu stworzenie pierwszej faktycznie programowej (przedstawiającej pozamuzyczną treść) kompozycji – w 1830 roku napisał Symfonię fantastyczną. Kilka lat później sięgnął właśnie po dzieło Byrona. Czteroczęściową Symfonię Harold w Italii wzbogacił o koncertującą solową altówkę, reprezentującą głównego bohatera. Dzieła Byrona inspirowały zresztą wielu romantycznych kompozytorów. Do dramatu Manfred na przykład muzykę teatralną, z której największą popularnością cieszy się uwertura, napisał Robert Schumann.

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”

Program

Franz Schubert Podróż zimowa op. 89 D.911 [70’]
Dobranoc (Gute Nacht. Mässig)
Chorągiewka na dachu (Die Wetterfahne. Ziemlich geschwind)
Zamarzające łzy (Gefrorne Tränen. Nicht zu langsam)
Drętwota (Erstarrung. Ziemlich schnell)
Lipa (Der Lindenbaum. Mässig)
Roztopy (Wasserflut. Langsam)
Nad rzeką (Auf dem Flusse. Langsam)
Spojrzenie wstecz (Rückblick. Nicht zu geschwind)
Błędny ognik (Irrlicht. Langsam)
Odpoczynek (Rast. Mässig)
Sen o wiośnie (Frühlingstraum. Etwas bewegt)
Samotność (Einsamkeit. Langsam)
Pocztylion (Die Post. Etwas geschwind)
Siwa głowa (Der greise Kopf. Etwas langsam)
Wrona (Die Krähe. Etwas langsam)
Ostatnia nadzieja (Letzte Hoffnung. Nicht zu geschwind)
We wsi (Im Dorfe. Etwas langsam)
Burzowy poranek (Der stürmische Morgen. Ziemlich geschwind, doch kräftig)
Złudzenie (Täuschung. Etwas geschwind)
Drogowskaz (Der Wegweiser. Mässig)
Gospoda (Das Wirtshaus. Sehr langsam)
Odwaga (Mut. Ziemlich geschwind, kräftig)
Widmowe słońca (Die Nebensonnen. Nicht zu langsam)
Lirnik (Der Leiermann. Etwas langsam)

Opis koncertu

Fremd bin ich eingezogen, / fremd zieh ich wieder aus (Przyszedłem tutaj obcy, / odchodzę w obcy świat; przeł. A. Lam). Już sam początek Podróży zimowej, cyklu pieśniowego wszech czasów, ujawnia jego nastrój i główny przedmiot. To studium wyobcowania, niedopasowania. Romantyczny bohater – nierozumiany i odrzucany przez świat – zyskał w wierszach Wilhelma Müllera, unieśmiertelnionych przez Schuberta, doskonały, wiecznie aktualny, portret. Winterreise nie jest podróżą w potocznym rozumieniu. Nie ma określonego fizycznego, geograficznego celu (jedynym jej kresem może być śmierć), to raczej wieczne błądzenie, tułaczka.

Arcydzieło Schuberta, choć na fortepian napisane idealnie, znajdziemy też w licznych wersjach na inne obsady. Kusi ono śpiewaków, instrumentalistów i aranżerów, którzy nagrywają go i wykonują czasem wielokrotnie, jakby próbując przeniknąć jego tajemnicę. Niekiedy wpadają wręcz w obsesję (którego to słowa użył Ian Bostridge w tytule swojej słynnej książki). Wersja na lirę korbową i głos – a zwłaszcza finałowy Der Leiermann (Lirnik) – jest jednak szczególna. To w niej ujawnia się najdobitniej, jak doskonałe ucho i wrażliwość miał Franz Schubert. Winterreise wraca do korzeni.

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”

Program

Utwory z płyty Try! (2021)

Opis koncertu

BILETY WYPRZEDANE!

Airelle Besson – francuska trębaczka i kompozytorka, zdobywczyni Victoires de Jazz w 2015 roku i Django Reinhardt Prize w 2014 (w kategorii muzyk roku) – przedstawia drugą autorską płytę nagraną z jej kwartetem, złożonym z równie utytułowanych i doświadczonych wykonawców.

Besson zaczęła grać na trąbce już jako siedmiolatka. W ciągu ostatnich dwudziestu lat wystąpiła na kilkudziesięciu płytach, z czego wielu jako liderka. Bierze udział w projektach z różnych światów, także crossoverowych. Znaczący jest jej wkład w płytę Rosemary Standley i Ensemble Contraste z aranżacjami pieśni Schuberta, a grywa nawet przetworzenia Johanna Sebastiana Bacha (Es ist vollbracht) czy Maurice’a Ravela (Pawana na śmierć infantki).

Try! to płyta angażująca i różnorodna. Choć dominują na niej trąbka i głos, splatające się w dialogach, na jej bogactwo wpływa zmienność rytmiczna, emocjonalna i kolorystyczna – zwłaszcza za prawą syntezatorów i fortepianu Rhodesa. Na albumie wyróżniają się trzyczęściowa suita The Sound of Your Voice z otwierającym refleksyjnym solem trąbki, energiczne, rytmicznie ostrzejsze Wild Animals i Patitoune, czy dwa numery bardziej melancholijne – tytułowe Try! i tajemnicze Uranus et Pluton.

– Dominika Micał, „Ruch Muzyczny”